Blogs

Een heel gedoe, op reis. De afgelopen dagen gingen op aan voorbereiding, werk afronden, huis op orde maken.

Het begon allemaal met knarsend gedraai van de Stoomcarrousel, waar Betsy van Driel, 65 en weduwe), fervent breister ( maar alleen op woensdag) zich elegant probeerde te nestelen in een houten wagentje dat, naar haar mening, de vering had van een kerkbank in de winter. Net toen ze haar tas vol pepermuntjes, zakdoeken en een thermoskan met koffie op schoot had gelegd, plofte er iemand naast haar neer.

Ik liep de supermarkt van Castricum uit, gelegen aan een winkelplein, toen ik een hartverscheurend gehuil hoorde. Op een stenen bank vlakbij de ingang van de supermarkt, zat een wat slordig uitziend stel. Zij huilde aan een stuk door en schreeuwde tegen hem. Hij zat onverstoorbaar een sigaret te roken en keek recht voor zich uit. Hij bekommerde zich totaal niet om haar. Ik ving in het voorbij gaan deze zin op : hoe kan je me dat verbieden, als je weet dat ik dat nodig heb? Ik wist niet of zij hulp nodig had, maar durfde me er niet mee te bemoeien.

"Vlinders in je buik" is een spreekwoordelijke uitdrukking die gebruikt wordt om een gevoel van opwinding, zenuwachtigheid, en soms ook verliefdheid te beschrijven. Het gevoel is vaak vergelijkbaar met een soort kriebels of onrust die je in je buik voelt. (bron: Google).

Een droom. Ik sta zo maar wat naar buiten te staren, door de tuindeuren van ons (?!) nieuwe huis. De buren hebben hun tuin omheind met een hek van glimmend staaldraad. Hun tuin is een hoog duin geworden, een duin vol spelende honden. In onze tuin zit nu een zandgat met dezelfde vorm als het duin van de buren; een diepe duinpan. Ik wil dit oplossen, wil iemand bellen om goede raad, maar ik weet niet wie. Ik wil de tuindeuren openen, maar telkens steekt er een hond zijn kop naar binnen.

Wie zoekt, die vindt! Ik wist tot nu toe niet van hun bestaan af: “Locofaulismen”. Ik dacht dat e.e.a. onder de noemer “bijnamen” bestond. Edoch, een zoektocht naar voorbeelden van naambordjes voor landgenoten wonende in bepaalde Nederlandse gebieden, steden of eilanden leverde een leuk resultaat op. U zult zich afvragen welk nut een dergelijke zoekactie heeft.

Ik kijk graag naar natuurdocumentaires. De zorgzaamheid waarmee veel dieren hun jongen groot brengen en beschermen tegen alle gevaren van de buitenwereld verbaast me iedere keer weer opnieuw. Ik snap ook dat de instandhouding van de soort, vooral in het wild, soms offers eist en zwakkere dieren ten prooi kunnen vallen aan andere dieren, want in de natuur geldt van oudsher de wet: eten of gegeten worden.

Voor alles is een tijd

De tijdspanne die mijn herinneringen beslaan, is met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid groter dan de tijd die mij is gegeven om ze te maken.

Ik fiets elke dag, met mijn stalen ros overbrug ik relatief flinke afstanden. Streven is minimaal 10 km. per etmaal af te leggen. Die doelstelling realiseer ik vrij eenvoudig, zonder versnellingen en zonder elektrische ondersteuning. Onlangs stond de teller op ruim 60… Er zijn evenwel grenzen, ook met fietsen ga je wel eens een brug te ver, die avond gaf kramp in een been aan, dat ik het wat kalmer aan moet doen.